Parasolka

Na pierwszy ogień mojej porażki życiowej, jaką było założenie bloga, idzie UsUk. Momentami UkPol.
Przepraszam za wcięcia na końcu. Nie umiem obsługiwać Worda ani bloggera.
~*~
Na podstawie anime Hetalia Axis Powers
Paring:  Alfred x Arthur (Ameryka x Anglia)

Pewnego bardzo  słonecznego przepraszam deszczowego dnia ktoś zadzwonił do drzwi od domu Anglii.
- Alfred? Co ty tu robisz? - zdziwiony właściciel domu przepuścił młodszego chłopaka w drzwiach. Przeszli do salonu i usiedli na fotelach.
- Muszę omówić z tobą sprawę następnej konferencji... - zaczął okularnik.
- Co z nią? - Arthur spojrzał na niego zaciekawiony.
- Na każdej się kłócimy, później wtrąca się Francja, a na końcu Niemcy uspokaja nas wszystkich.
- Że tak powiem, norma. Podać ci herbatę albo kawę? - zaproponował zielonooki.
- Kawę - Jones uśmiechnął się i poprawił okulary.
Salon Anglii był bardzo duży, więc żeby dostać się do kuchni trzeba było trochę się nachodzić. Po dziesięciu minutach mężczyzna wrócił ze srebrną tacą, na której znajdowały się dwie białe filiżanki z parującą cieczą. Położył srebrny przedmiot na drewnianym stoliku między fotelami. Alfred ujął filiżankę w ręce i napił się kawy.

- Kontynuując, właśnie wiem, że to norma. I chcę tą normę zmienić, bo wychodzimy, jak by to powiedział Polska, na totalnych gimbusów.

- Racja, powiedziałbym tak – Łukasiewicz wszedł do salonu i usiadł na kolanach Kirklanda.

- Wy… razem? A Litwa? – troszkę zszokowany Ameryka mimowolnie zadał pytanie Feliksowi.

- Uciekł do Estonii…

- Węgry? – Jones wspomniał jego poprzednią dziewczynę.

- Wróciła do Austrii  - Poland powiedział to trochę zbolałym tonem, po czym pocałował Anglię.

Alfred poczuł kłucie w sercu. Nie wiedział dlaczego, ale zrobiło mu się trochę smutno. A nie, przepraszam, wiedział. Był bowiem skrycie zakochany w Arthurze od czasu walki o niepodległość. Gdy Anglia upadł, nie strzelił do niego. To naprawdę ujęło młodszego chłopaka. Wtedy zdał sobie sprawę, że kocha tego mężczyznę. Tego, który się nim opiekował przez tyle lat.

- To… ja już pójdę.. – powiedział powoli. Miał nadzieję, że nikt z obecnych tam nie widział bólu w jego oczach. Wyszedł z domu w deszcz. Przeszedł kawałek i zdał sobie sprawę, że zapomniał parasola. „Przecież nie będę się wracał. Po prostu obejdę się bez niego”. Szedł przez deszcz i moknął coraz bardziej. Jego blond włosy przykleiły się do twarzy, a przez okulary widział coraz mniej. Nagle ktoś go złapał za ramię i zatrzymał.

- Zapomniałeś parasola – uśmiechnął się do Ameryki równie dobrze zmoknięty Anglia. Wręczył młodszemu czarny przedmiot.

- Dziękuję – powiedział Jones. – Anglio… czy mogę zadać ci jedno pytanie? – zapytał niepewnym tonem.

- Oczywiście, mów…

- Czy to z Feliksem… to na poważnie? – Ameryka bardzo bał się tej odpowiedzi. Przeczuwał już nawet jak ona będzie brzmieć. Nie mylił się zbytnio.

- Tak… tak mi się wydaje – starszy powiedział spokojnie. Był trochę zaintrygowany niepewnością i płochliwością Ameryki. Przecież on nigdy taki nie był. Zawsze zachowywał się trochę głupio, był roztrzepany, szalony. A dzisiaj? Inny człowiek.

Alfred poczuł, że dłużej nie wytrzyma. Przysunął się do Arthura i go pocałował. Trwali tak długo, a młodszy chłopak włożył w to całe swoje uczucie.

Oderwał się od niego, gdy zabrakło mu powietrza.
- Przepraszam… - wyszeptał i odszedł.
Anglia stał w deszczu i się uśmiechał.