Święta

Święta na Grimmauld Place nie należały do tych sztywnych spotkań, które Hermiona przeżyła z rodziną. Tutaj zawsze coś się działo... a to pani Weasley znajdzie im jakąś robotę, a to Ron znowu zrobi z siebie durnia, albo bliźniacy coś wymyślą...
Właśnie... bliźniacy.
A właściwie to jeden z nich.
Fred...
Fantazje senne rudowłosej ostatnio przestały się kręcić wokół Rona i Harry'ego. Teraz cały czas śniła o nim.
I zawsze, gdy próbowała zostać z nim sam na sam, to George pojawiał się i niszczył wszystko.
Tego to ona by zabiła gołymi rękami na miejscu.
- Ej, co tak siedzisz sama? Mama ci nic nie dała do roboty? Jeszcze tyle pracy do Wigili - Fred przerwał jej rozmyślania i usiadł obok, na wielkiej, starej, czerwonej kanapie.
- A ty co? Zrobiłeś już to co ci kazali? - uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie miałem za wiele do roboty, tylko posprzątać salon. George ma gorzej. Musi posprzątać kibelek na trzecim piętrze, a mama zabrała mu różdżkę - zaśmiał się głośno.
- Mugole też czyszczą wszystko ręcznie...
- Ale co innego gdy robi to czarodziej. A dla Georga to ujma na honorze, że dał się tak wrobić - rudowłosy zaśmiał się głośno, a Hermiona tylko prychnęła jak wściekła kotka. Dla niej zabrzmiało to tak, jakby się naśmiewał z mugoli.
- Ej... lalka... coś źle powiedziałem? - chłopak momentalnie się zasmucił i przybliżył lekko do jej twarzy.
- La... lalka? - zająknęła się i lekko zaczerwieniła.
- Jesteś czasem bez emocji... piękna... mądra... delikatna... jak porcelanowa lalka - uśmiechnął się nieznacznie i przybliżył jeszcze bardziej.
Ile ona czekała na tę chwilę?
Tak długo, że nie chciała jej zaprzepaścić. Nie czekając ani chwili dłużej wpiła mu się w usta tak mocno, że przewróciła go do tyłu, a sama znalazła się na nim. Poczuła, że chwyta ją za ramiona. Pocałunek był coraz bardziej namiętny. Przerwali gdy zabrakło im powietrza. Fred z uśmiechem wskazał na coś nad ich głowami. Jemioła.
Twarz Hermiony zabarwiła się na kolor buraczany. W ciszy patrzyli na siebie a w ich oczach widać było radość.
Którą bezczelnie zniszczyło coś, co brzmiało jakby ktoś się tu teleportował.
- A wy co tu robicie? - zapytał George a chwilę potem już leżał na ziemi śmiejąc się z ich min. - Mama cię wzywa, Fred - wydusił między napadami śmiechu.
Dziewczyna zeszła z drugiego chłopaka i usiadła w swoim poprzednim miejscu grożąc wcześniej nowo przybyłemu:
- A powiedz komuś co tu zaszło a dostaniesz takim zaklęciem, że się nie pozbierasz.
A on śmiał się dalej nie robiąc sobie z tego nic akurat w tym momencie.
~*~
Zapłakana Hermiona wbiegła do Wielkiej Sali. Rzuciła się w objęcia równie smutnego Georga, który dwa lata temu się tak z niej wyśmiewał o uczucie do Freda. Teraz stali tak wtuleni w siebie opłakując śmierć ich najbliższej osoby...

 ***
Ja wiem, długości mojej rolki papieru toaletowego to nie przekracza, ale no cóż.