Kiedyś coś się skończy, ale nic już nie zacznie - Prolog

Oto ja. I ona. My...

Praca prywatnego detektywa zawsze niosła za sobą jakieś konsekwencje. Widok zapłakanych twarz, słuchanie zwierzeń ludzi wpływało na psychikę. Ale było to o wiele lepsze niż praca w policji, mimo że i tak narażało się swoje życie. Zmieniłam pracę dla niej, starałam się nie brać na siebie poważniejszych zleceń, ale ona i tak się o mnie bała. Nie wiem dlaczego, przecież nic mi nie groziło, chociaż ona uważała, że przez to ile ludzi wsadziłam do więzienia w przeszłości, mogę mieć jakieś problemy.

Jak każdego dnia wróciłam do domu około godziny dwudziestej pierwszej. Władowałam się do mieszkania starając się robić to jak najciszej by jej nie obudzić. To był pierwszy mój cel. Drugim było znalezienie najkrótszej drogi do lodówki. Jak się pięć godzin pracowało w terenie, to nie miałam ani jednej okazji by cokolwiek zjeść. Gdy dotarłam do mojego ukochanego białego urządzenia otworzyłam je. Zawartość była powalająca. Dwie puszki coli i jedna zupa na szybko. No oczywiście musiałam zapomnieć zrobić dzisiaj zakupy na przerwie w pracy. Oczywiście musiałam. Czy ja na prawdę jestem takim ułomem?

Z westchnieniem zrobiłam sobie chemiczny rosół. Ostatnio te zupki mi się przejadły. Nie potrafiłam jeść tego dzień w dzień a na to byłam skazana. Codziennie w pracy kolega dawał nam to w ramach „obiadu”. Chyba że mieliśmy  pracę w terenie. To było co innego.

Gdy skończyłam nie chciało mi się ruszać do łóżka. Niedawno podobno zasnęłam przy stole. Nieźle się ze mnie śmiała, a ja zakłopotana starałam się skupić na papierach. Nie chciałam znowu takiej sytuacji więc przeniosłam się na kanapę która stała w małym salonie. Zwykle tutaj sypiałam jeżeli wracałam o późnej porze, budzenie innych nigidy nie należało do moich ulubionych czynności.

Położyłam się i zasnęłam.

***

Otworzyłam oczy z przeświadczeniem, że ktoś na mnie patrzy. Zobaczyłam jej piękną twarz centralnie nad moją.

- I znowu spałaś na kanapie – westchnęła podnosząc się do siadu.

- Dzień dobry, Alisho – uśmiechnęłam się do niej.

Pochodziła z Indii, do Japonii przyjechała kilka lat temu. Była hakerem, ale rzuciła to obiecując, że nie będzie robić czegoś niezgodnego z prawem. Miała charakterystyczną dla jej pochodzenia karnację, brązowe włosy i oczy, śniada skóra. Nosiła okulary do patrzenia w dal, wszystko przez długie patrzenie w ekrany komputerów. Nie miała narazie pracy, wciąż szukała.

Aktualnie siedziała mi na brzuchu i patrzyła na mnie uważnie.

- Ame. Ile razy mam ci powtarzać, byś nie przejmowała się mną i nie spała na tej niewygodnej kanapie? – nachyliła się nade mną i pocałowała delikatnie w usta. – Następnym razem tak nie rób.

Mówisz mi to codziennie, a i tak nic sobie z tego nie robię.